Hoxe sábese que os adictos á marihuana, a cocaína, a heroína e outras drogas legais como o alcol e o tabaco, non o son pola súa vontade: diversas disfuncións do seu cerebro non os deixan vencer a súa adicción. O cerebro humano é moito máis complexo que o dos monos ou os ratos, pero estes animais axudaron ás nosas investigacións.

Descubrimos, por exemplo, que a dopamina, un neurotransmisor cerebral, xoga un rol esencial. Se comer un chocolate ou aspirar cocaína por primeira vez se sente como un estímulo pracenteiro, o cerebro libera dopamina e activa os centros do pracer. Se mañá repítennos o estímulo, só con mirar o chocolate ou a cocaína sentimos o impulso e a liberación da dopamina.

O cerebro, di a doutora Volkow crea automaticamente unha memoria de liberación de dopamina ante un estímulo pracenteiro. E con só volver sentilo ou presentilo (miralo, por exemplo), ben sexa alcol, comida, sexo, cigarro ou heroína, queremos probalo de novo. Trátase dunha química non só do pracer, senón tamén da motivación humana, dun sistema inmerso no cerebro dende tempos inmemoriais para perpetuar a especie. Así foi como a evolución asegurou a supervivencia do home.

Pero este mecanismo cerebral automático perdeu a ruta nalgún momento. O noso sistema quixo asegurarse, no plano evolutivo, de que o ser humano nunca deixase de perpetuarse.

Pero as drogas escravizaron o sistema e desnaturalizárono. O noso cerebro non se creou para que consumísemos drogas, pero estas hackearon o sistema e crearon a adicción. As drogas activaban a dopamina, pero por que algunhas persoas proban a cocaína e déixana, mentres que outras se converten en adictos. A activación da dopamina é idéntica en ambas, pero unhas caen e a outras non.

A doutora Volkow meteuse de cheo no estudo do cerebro e os seus procesos. Ela intuía que aí estaba a resposta aos seus interrogantes sobre as adiccións. Nora Volkow e o seu equipo de investigadores demostraron que a cortiza frontal do cerebro dos adictos a drogas está danada en distintos graos. Até entón, a cortiza recoñecíase como a área do cerebro onde se xestan o poder de decisión, os xuízos e o pensamento abstracto. As súas investigacións permitiron caracterizar procesos de desaxuste cerebral e recoñecer que, nos adictos, a cortiza frontal “que controla desexos e emocións” estaba afectada.

Con ese descubrimento, a científica inaugurou unha nova mirada sobre o camiño da adicción. Ela demostrou o contrario. Ao comprender que en todos eles a cortiza frontal do cerebro está danada en diversos graos, chegouse á conclusión de que estes enfermos non teñen a capacidade de controlar os seus desexos e emocións.

Grazas ao traballo desta neurocientífica e o seu equipo de investigadores, hoxe a ciencia considera que un adicto non é un vicioso, senón un enfermo que necesita axuda.

Nora Volkow,farmacodependencia do cerebro.

FONTE: El Tiempo.